1. مسیر زندگی ام این روزها کمی تغییر کرده. حالا کم تر دلشوره دارم، کم تر می ترسم، کم تر هیجان زده ام، کم تر اعتقاد دارم، کم تر ایمان دارم. این روزها کمی آزادترم. اینها اما همه کم اند. آنقدر کم که نمی شود به هیچ کدام تکیه کرد. انگار هیچ چیز در آینده معلوم نیست. هر مسیری را که فکر می کنم نصفه نیمه در هوا رها می شود. این رها بودن را البته دوست دارم. می دانم که هیچ راهی با تو ناتمام نمی ماند. اما کاش همیشه مجبور نبودیم میان چند راه یکی را انتخاب کنیم. کاش کمی رهاتر بودیم.

2. داستان های من هیچ وقت به پایان نمی رسند: در همان میانه ها که غرق در لذتم رها می شوند. اول همه چیز سر جای خود است. همیشه به پایان فوق العاده فکر می کنم. به آخر داستان که همه چیز جبران می شود. مسیر داستان اما مثل همیشه نصفه نیمه رها می شود. این بار می خواهم داستانم را از آغاز رها کنم.

3. گذشته بی شک در لا به لای وجود ما پنهان است. من همیشه میل دارم باور کنم که امروز از دیروز بهتر شده ام. خیلی جدی به گذشته فکر میکنم. خودم را متهم میکنم، نم نم مجازاتش را تحمل میکنم و بعد با خیال اینکه پیشرفت کرده ام، هر روز به خود دلگرمی می دهم. پیشرفت حرف مبهمی ست، اما حالا دست کم میدانم که هر روز اسیر تر شده ام. حالا مسیر زندگی ام کمی تغییر کرده. ولی گذشته هم چنان در لا به لای وجودم آشکار و پنهان است. تو بیا کمی از گذشته بپرس. ازم بپرس که چه کرده ام در این سال ها. بپرس که« ما» کجا بود در این 3 سال. بپرس که که چرا جلوی همه چیز نایستادم. من امروز به پرسیدن تو بیش از هر چیز احتیاج دارم. بپرس و متهمم نکن. داوری نکن، من و تو توی یک تیمیم. بیا بپرسیم و گوش کنیم تا کمی رهاتر شویم.